Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is
‘De reden waarom ik niet heb gedrukt is omdat je zang gewoon pijn doet aan mijn oren.’ ‘Ik ben het met mijn collega eens, we zijn op zoek naar The Voice en dat heb jij zeker niet.’ Ondanks het feit dat dit soort commentaar torenhoge kijkcijfers zal opleveren, zullen de kandidaten in het programma hier traumatische ervaringen aan over houden. Hoe formuleren juryleden hun uitingen om niet te direct en onbeleefd over te komen?
Door middel van een contrastief onderzoek willen we onderzoeken in hoeverre beleefdheidsstrategieën van Nederland en Vietnam verschillen in het afwijzen van kandidaten in The Voice. Hierbij zijn fragmenten van The Voice of Holland en Giong Hat Viet (de Vietnamese variant) getranscribeerd, vertaald en vervolgens geanalyseerd. Bij de analyse staan de beleefdheidsstrategieën van Brown & Levinson (1989) en de verontschuldigingsstrategieën van Blum-Kulka, House & Kaspers (1988) centraal. Naast verbale uitingen is er ook gekeken naar non-verbale uitingen van beleefdheid.
Uit de resultaten blijkt dat er ondanks overeenkomsten ook een aantal verschillen zijn in beleefdheidsstrategieën tussen beide landen. Het gebruik van aanspreekvormen gebeurt in beide landen op een andere manier. Nederlanders gebruiken het informele woord ‘je’, terwijl Vietnamezen beleefdheid tonen door de hoorder aan te spreken met een aanspreekvorm die het geslacht en het verschil in leeftijd benadrukt. Ook zijn Nederlanders minder direct in het formuleren van hun taalhandelingen dan Vietnamezen. Ten slotte worden door Vietnamezen non-verbale beleefdheidsvormen gebruikt, zoals buigen en vermijding van oogcontact, wat niet van toepassing is bij Nederlanders.