Een contrastieve analyse van aanspreekvormen in de Nederlandse en Engelse editorials van de Vogue.
Vogue is ’s werelds meest bekende modetijdschrift, waarvan bijna elke vrouw ter wereld wel een paar exemplaren thuis heeft liggen. Vogue ontstond aan het begin van de twintigste eeuw in Amerika, en is sindsdien verkrijgbaar in 23 landen. Op het eerste gezicht lijken alle uitgaves van Vogue hetzelfde , maar als je er beter naar kijkt zie je dat er wel degelijk verschillen zijn!
Wij vroegen ons af of er verschillen zouden zitten tussen de manier waarop de hoofdredactrices van de Engelse en Nederlandse Vogue hun lezers aanspraken in de editorial, en de mate van persoonlijke betrokkenheid die zij hierbij toonden.
In dit onderzoek werden de editorials van de Nederlandse en de Engelse Vogue vergeleken. Dit werd gedaan aan de hand van een zelf opgezet analyse model, waarin de verschillende aanspreekvormen van beide talen werden vergeleken. De analayse hebben we gedaan met een van de dimensies van House (1996), namelijk self en other. Er werd dus gekeken naar hoe de hoofdredactrice sprak in de editorial, en of ze dit meer direct naar de lezer deed, of meer vanuit zichzelf sprak. Er kwamen twee belangrijke verschillen tussen de talen naar voren. Ten eerste bleek dat in de Nederlandse Vogue vaker de lezer werd aangesproken, dus dat daar de dimensie other beter bij paste, terwijl in de Engelse Vogue vaker vanuit de dimensie self werd gepraat, dus vaker vanuit de hoofdredactrice zelf en minder gericht op de lezer. Verder hebben we ook gekeken naar de persoonlijke betrokkenheid van de hoofdredactrice, en uit het onderzoek blijkt dat de persoonlijke betrokkenheid van de hoofdredactrice van de Engelse Vogue, Alexandra Shulman, groter was dan die van de hoofdredactrice van de Nederlandse Vogue, Karin Swerink.
